Ο Σπετσιώτης Καπετάνιος Ματρόζος ήταν ένας από τους σεμνούς εκείνους Αγωνιστές του ΄21 που ενώ έδωσαν τα πάντα για την πατρίδα, δεν εξαργύρωσαν  την προσφορά τους προς το ΄Εθνος με ηθικά ή υλικά ανταλλάγματα, όπως πολλοί  άλλοι συναγωνιστές του  που το επιδίωξαν και τελικά το πέτυχαν. Πολλοί από αυτούς έγιναν Καπεταναίοι στα βασιλικά πλοία και άλλοι απέκτησαν πολλά και μεγάλα Κρατικά αξιώματα.

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης ήταν συμπολεμιστής με τον Ματρόζο, μάλιστα δε σε κάποια ναυτική επιχείρηση κοντά στην Τένεδο ο Σπετσιώτης καπετάνιος έσωσε την ζωή του θρυλικού Ψαριανού μπουρλοτιέρη την τελευταία μόλις στιγμή.

Στα βαθιά γεράματά του ο Ματρόζος ζούσε ξεχασμένος και φτωχός, κάποια μέρα δε επειδή δεν άντεχε άλλο την οικονομική του ανέχεια και εξαθλίωση, αποφάσισε να επισκεφθεί τον συμπολεμιστή του Κανάρη που τώρα ήταν Υπουργός των Ναυτικών, για να ζητήσει κάποια στοιχειώδη βοήθεια. Περίλυπος άφησε πίσω του το νησί του και  πήρε το καράβι για την Αθήνα.

                                                                             *

Την συνάντησή αυτή των δύο παλιών ναυτικών, περιγράφει στο συγκινησιακά φορτισμένο ποίημά του ο Σπετσιώτης ποιητής Γεώργιος Στρατήγης, κάποιους από τους στίχους του οποίου θα χρησιμοποιήσουμε στην συνέχεια.

Όταν έφτασε στην πύλη του Υπουργείου, ο Σπετσιώτης Αγωνιστής που ήταν ρακένδυτος και εμφανώς ταλαιπωρημένος, πλησίασε τον υπασπιστή υπηρεσίας που ήταν με την επίσημη στολή του με τα χρυσά γαλόνια. Ο ποιητής περιγράφει τον μεταξύ τους διάλογο:

-«Θέλω να δω τον Κωνσταντή», τόλμησε ο γέροντας να πει.

-«Ποιόν Κωνσταντή, δεν έχουμε κανέναν Κωνσταντή εδώ».

-«Αυτόν τον Ψαριανό».

-«Δεν λεν κανένα Ψαριανό, εδώ είναι Υπουργείο,

«να ζητιανέψεις πήγαινε μες στο φτωχοκομείο».

«Ο γέρος ανασήκωσε το  κάτασπρο κεφάλι

Και τα μαλλιά του σάλεψαν σαν χαίτη λιονταριού….»

-«…Αν οι ζητιάνοι σαν κι εμέ δεν έχυναν το αίμα,

Οι καπετάνιοι σαν και σε δεν θα φορούσαν στέμμα».

Ο Κανάρης που άκουσε την φασαρία και  είδε από το παράθυρό του το επεισόδιο, διέταξε τον υπασπιστή του να του φέρει πάνω τον γέροντα. Ο Υπουργός προσπαθεί να θυμηθεί που τον είχε ξαναδεί:

-«Δεν με θυμάσαι Κωνσταντή»;  σε λίγο του φωνάζει,

γρήγορα συ με ξέχασες, μα σε θυμάμαι εγώ…!»

«ποιος το ΄λπιζε να δει ποτές», ο γέρος στενάζει

«τον καπετάνιο ζήτουλα τον ναύτη υπουργό»

Και σκύβοντας την κεφαλή στα διάπλατά του στήθη,

τη φτώχεια του ελησμόνησε, τη δόξα του εθυμήθη».

-«Ποιος είσαι καπετάνιο μου, ποιο είναι το νησί σου;» Ρωτά ο Κανάρης που προσπαθεί ακόμη να θυμηθεί τον γέροντα. Ο Ματρόζος του διηγείται τα κατορθώματά τους στην θάλασσα και τότε μόνο ο μπουρλοτιέρης Υπουργός  τον θυμήθηκε :

-«Ματρόζε μου! Δακρύβρεχτος ο Κωνσταντής φωνάζει

και μες στα στήθη τα πλατιά σφικτά τον αγκαλιάζει.

Και ενώ οι δύο γίγαντες με τα λευκά κεφάλια

Στ΄άσπρα τους γένια δάκρυα κυλούσαν σαν κρυστάλλια,

Δύο κορφοβούνια μοιάζανε γεμάτα από χιόνι,

Όταν του ήλιου το φιλί την άνοιξη το λειώνει».    

Αυτή ήταν η συνάντηση των δύο γερόλυκων καπετάνιων Αγωνιστών του ΄21, όπως την άφησε στην ιστορία η περίτεχνη γραφίδα του συμπατριώτη του Ματρόζου ποιητή Γ.Στρατήγη.

Βιβλιογραφία:

Γ. Στρατήγη: «Ο ΜΑΤΡΟΖΟΣ»

Δομή :  Ιστορία του Ελληνικού ΄Εθνους

ΕΜΜ.Ι.ΛΟΥΚΑΣ

ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ε.σ