Η ιστορία του ροδίτικου κρασιού

Η Ρόδος το νησί του ήλιου δεν φημίζεται μόνο για τις φυσικές ομορφιές της, τα τουριστικά ενδιαφέροντα και αξιοθέατα, φημίζεται επίσης για τα εκλεκτά κρασιά της, η φήμη των οποίων χρονολογείται από την αρχαία εποχή.

Στη Ρόδο όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα το κρασί είναι μέρος της πολιτιστικής μας κληρονομιάς δεμένο με την ιστορία και την τέχνη μας ριζωμένο στα ήθη και τα έθιμα του λαού μας, αποτελεί έκφραση ενός ιδιαίτερου τρόπου ζωής που εξελίχθηκε αλλά δεν άλλαξε στο πέρασμα των αιώνων

Η Ρόδος υπήρξε μια από τις πρώτες τοποθεσίες του Αιγαίου που δέχθηκαν την καλλιέργεια της αμπέλου και την οινοποίηση του καρπού της και είναι βέβαιο ότι η Ρόδος υπήρξε ο μεγαλύτερος έμπορος κρασιών και σιτηρών του 7ου π.χ. αιώνα βοηθούμενη σημαντικά από την ισχυρή της ναυτική δύναμη.

Η διακίνηση και εμπορία των Ροδίτικων κρασιών την εποχή εκείνη γινόταν μέσα σε αμφορείς στους οποίους οι κεραμίστες χάραζαν το όνομα τους και δίπλα σ' αυτό ένα τσαμπί σταφύλι ενδείξεις που μαρτυρούσαν ότι ο αμφορέας βγήκε από ροδίτικο εργαστήρι και το περιεχόμενο του από ροδίτικο αμπέλι.

Πέρασαν πολλοί αιώνες από τότε για να υιοθετηθεί από τους Γάλλους η ένδειξη "Ονομασία Προέλευσης" που καθιερώθηκε σήμερα και ισχύει διεθνώς.

Η καλή φήμη της Ροδίτικης οινοπαραγωγής συνεχίστηκε μέχρι και την περίοδο της κατάληψης του Νησιού από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννου 1309-1522 μ.χ. Με τη κατάληψη της Ρόδου από τους Οθωμανούς το 1522 ύστερα από 177 μέρες πολιορκία, άρχισε η συρρίκνωση της αγροτικής γενικά οικονομίας και ειδικότερα της αμπελοκαλλιέργειας λόγω αντικινήτρων προς τους αγρότες και προς τους Ροδίτες εμπόρους που επέβαλαν οι Οθωμανοί ως αντίποινα γιατί οι Ροδίτες συνέδραμαν τους Ιππότες κατά την πολιορκία του Νησιού από αυτούς, σε αντίθεση με τους κατοίκους των υπολοίπων Δωδεκανήσων που απολάμβαναν τα προνόμια των Οθωμανών.

Μερικές δεκαετίες αργότερα η αμπελουργία βρέθηκε στο ναδίρ όλων των εποχών. Αργότερα οι Ιταλοί που διαδέχθηκαν τους Οθωμανούς κατακτητές, ενδιαφέρθηκαν να αναβαθμίσουν την γεωργία στη Ρόδο και να την μετατρέψουν σε ένα γεωργικό μοντέλο. Κατά την περίοδο της ιταλοκρατίας τα αμπέλια της Ρόδου, αν και δεν ήταν συστηματική καλλιέργεια, αντιπροσώπευαν ένα μεγάλο μέρος της αγροτικής οικονομίας του Νησιού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης του Dot. Umberto Soleri με τον τίτλο Ampelografia Rodia, η καλλιέργεια του αμπελιού το έτος 1928 ήταν ανεπτυγμένη σε ολόκληρο το Νησί και κάλυπτε συνολικά 11.938 στρέμματα κατανεμημένα σε 16.831 αμπελοτεμάχια. Οι εκτάσεις των αμπελιών αυξήθηκαν το 1938 σε 16831 στρέμματα, κατανεμημένα σε 9.432 αμπελοτεμάχια μέσης επιφάνειας 1,7 στρεμμάτων

Οι οινοποιήσιμες ποικιλίες αν και αντιπροσώπευαν το 75% των καλλιεργουμένων με αμπέλια εκτάσεων, μόνο ένα μικρό ποσοστό της παραγωγής οδηγείτο για γλευκοποίηση και οινοποίηση.

Ο λαμπερός Ροδίτικος ήλιος, τα αρώματα, τα χρώματα, οι χυμοί και οι γεύσεις της φύσης συμπυκνώνονται στη λάμψη, τις αποχρώσεις, τα πλούσια αρώματα και τις γεύσεις των κρασιών μας.

Σήμερα το Ροδίτικο κρασί ξεπέρασε τα σύνορα της Ελλάδας και καθίσταται σιγά σιγά επώνυμο στις διεθνείς αγορές.

Αξίζει τον κόπο να το ανακαλύψουμε και να το προωθήσουμε όσο και όπου μπορούμε, μια που η ποιότητα του είναι υψηλή, η γεύση του χαρακτηριστική και ιδιαίτερη από την ευνοημένη γεωγραφική θέση και το κλίμα του νησιού μας και η προσωπικότητα του ξεχωριστή και ενδιαφέρουσα.

Άρθρο του Γεωργίου Ψαρά

Γεωπόνου - Οινολόγου