Σχετικό άρθρο στην εφημερίδα Καθημερινή

Η κυρία Αριάδνη και η μικρή Φερστέ

Διαφορετικοί κόσμοι που καταφέρνουν να επικοινωνήσουν, ένα παραμύθι της διπλανής πόρτας.

Η ντροπαλή κυρία Αριάδνη που φτιάχνει ωραία γλυκά , η μικρή Φερστέ από το Αφγανιστάν που μένει με τους γονείς της στο υπόγειο της πολυκατοικίας και η γάτα Ορτανσία που απαλύνει με το γουργούρισμα της τη μοναξία της κυρίας Αριάδνης. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές της γεμάτης τρυφερότητα ιστορίας της Χριστίνας Φραγκεσκάκη. «Η Ορτανσία Φιλάει τα Μυστικά» εκδόσεις Κέδρος το βιβλίο που απέσπασε το κρατικό βραβείο παιδικού λογοτεχνικού βιβλίου 2012. Διαφορετικοί κόσμοι που καταφέρνουν να επικοινωνήσουν είναι το θέμα του, ένα σύγχρονο παραμύθι που θα μπορούσε να εκτυλίσσεται στο διπλανό μας σπίτι «Είχα ξεκινήσει να γράφω μια άλλη ιστορία όταν εκείνη ακριβώς την εποχή , ένας μικρός Αφγανός έχασε τη ζωή του με τρόπο τραγικό , τότε κι εγώ έχασα τον έλεγχο της ιστορίας μου και αφέθηκα με εμπιστοσύνη στην κεντρική ηρωϊδα τη ντροπαλή μόνη γηραιά κυρία Αριάδνη που με οδηγούσε ήδη σε άλλα μονοπάτια» αναφέρει σε συνέντευξη της στην «Κ» η κυρία Φραγκεσκάκη. «αφορμή ήταν το οδυνηρό συμβάν ένα παιδί δεν θα μεγαλώσει ενώ έκανε ένα σκληρό και επίπονό ταξίδι, ακριβώς για μπορέσει να μεγαλώσει.» Επιδή όμως στην μεγάλη πόλη η αγάπη δεν έχει χαθεί η ιστορία της κυρίας Φραγκεσκάκη είναι τελικά μια ιστορία αισιοδοξίας. Γύρω από ένα στρωμένο τραπέζι οι ήρωες της εκτός από τις γεύσεις μοιράζονται και ανταλλάσσουν λέξεις , ιστορίες μυρωδιές μυστικά και παροιμίες. Μνήμες και συναισθήματα. Το κοινό γεύμα γίνεται γι αυτούς μια ιαματική εστία , ένα θεραπευτικό τελετουργικό. Οι διαφορετικές τους κουλτούρες αντί να τους απομακρύνουν τους φέρνουν τελικά πιο κοντά. «Δεν γίνεται όμως πάντα έτσι»  μας θυμίζει η συγγραφέας «Τις περισσότερες φορές για τον άλλο το ξένο δεν υπάρχει χώρος ούτε έξω ούτε εντός μας. Η άρνηση ναο ο φόβος βασιλεύουν. Αρκετές φορές το απύθμενο μίσος. Όπως κι αν την συναντήσουμε η ξενοφοβία είναι τρομακτική. Έχει αποκρουστικό πρόσωπο και γαμψά νύχια. Το πιο τρομακτικό όμως είναι που το κακομούτσουνο της πρόσωπο μπορεί να βρίσκεται μέσα στον καθένα μας κρυμμένο καλά και να παραμονεύει.» Με πατρίδες τη Ρόδο και τη Νίσυρο η Χριστίνα Φραγκεσκάκη μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον που άνθιζε η προφορική παράδοση. Παραμύθια , ιστορίες , μύθοι , θρύλοι , παραδόσεις , ένας ολόκληρος κόσμος προφορικότητας «Όταν τα ξανασυνάντησα αργότερα εδώ στην Αθήνα με την μορφή της νέο-αφήγησης ήταν σαν να επέστρεφα σε μια δυνατή σχέση που τα ίχνη της υπήρχαν ακόμα ολοζώντανα εντός μου» λέει η ίδια , «ήταν κατά κάποιο τρόπο για μένα μια συνέχεια η συνέχεια μιας ιστορίας που έχεις διαλέξει για κάποιον που θέλει να την ακούσει , είναι μια παρηγορητική τελετουργία. Ένα λυτρωτικό μοίρασμα, θρέφει και τα δύο μέρη με την πιο θρεπτική τροφή». Τα πρωϊνά η κυρία Φραγκεσκάκη εργάζεται ως καθηγήτρια σε Λύκειο , «Αυτό είναι μεγάλη τύχη» τονίζει «γιατί ο έφηβος με την αλήθεια και την δύναμη του κρατάει ανοικτό μέσα του ένα τόπο που συνεχώς ανανεώνεται με τα πιο ραφινάτα υλικά, την τρυφερότητα , την κατανόηση , την εμπιστοσύνη» Τελικά όλα είναι συνδεδεμένα; «Ναι η διδασκαλία είναι   κατά κάποιο τρόπο σύνθεση , συγγραφή και οπωσδήποτε αφήγηση. Μ’ αυτήν την έννοια ,αφήγηση , γραφή , διδασκαλία συγκλίνουν σε κοινό κέντρο. Το κέντρο είναι ο άλλος στον οποίο απευθύνεσαι , δηλαδή ο ίδιος σου ο εαυτός.