Σήμερα 21 Οκτωβρίου 2020, συμπληρώνονται 24 χρόνια από το θάνατο του ιδρυτή της Ένωσης μας  Γιάννη Ζίγδη. Ο Ιωάννης Ζίγδης ήταν  οικονομολόγος και πολιτικός. Γεννήθηκε στις 21 Ιουλίου 1913 στην Λίνδο και πέθανε στις 21 Οκτωβρίου,1997,στηνΑθήνα.

Σπούδασε στην Αθήνα, αλλά συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες σε Γενεύη, Λωζάννη και Λονδίνο. Το 1939 ανακηρύχθηκε Διδάκτορας της Φιλοσοφίας του κλάδου της Οικονομικής (Ph.D. Econ.) από τη London School of Economics and Political Science του Λονδίνου. Ήταν καλός γνώστης της αγγλικής, γαλλικής και ιταλικής,γλώσσας.
Τον Φεβρουάριο του 1944 μετακλήθηκε από τον καθηγητή Κυριάκο Βαρβαρέσσο, Υπουργό Συντονισμού της εξόριστης Κυβέρνησης, στο Λονδίνο, για να τον βοηθήσει στο έργο της προετοιμασίας της επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας μετά τη λήξη του πολέμου. Από τον Ιούνιο του 1944 μέχρι τα τέλη του 1947 υπηρέτησε στο διεθνές προσωπικό της UNRRA, στην αρχή στο Λονδίνο και κατόπιν στην Αθήνα. Από την τελευταία αυτή θέση, ως πρόεδρος της μεγάλης Επιτροπής Τεχνικών και Οικονομολόγων, κατάρτισε το πρώτο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας.

Το 1950 εξελέγη μεταξύ των πρώτων Βουλευτών Δωδεκανήσου, και από τότε επανεκλεγόταν σχεδόν συνεχώς. Υπουργός Βιομηχανίας (1951-1952).Μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης και ο μόνος Υπουργός της προδικτατορικής περιόδου, που φυλακίστηκε από το καθεστώς

Ο Ζίγδης ήταν ένας από τους πρώτους Έλληνες ευρωβουλευτές (με την ΕΔΗΚ), καθώς διορίστηκε από τη Βουλή τον Ιανουάριο του 1981 και υπηρέτησε έως τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου.

Το 1997 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα για τις πολλές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα. Επειδή, όμως, η επίδοση θα γινόταν στις 24 Ιουλίου αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, που θα γινόταν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο ίδιος υποστήριζε, άλλωστε, ότι θα πρέπει να καταργηθούν οι επετειακές εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, που αποτελεί για το έθνος ημέρα πένθους και όχι εορτασμών. Το παράσημο του επιδόθηκε ύστερα από λίγες ημέρες στο σπίτι του, όπου και παρέμενε "έγκλειστος", λόγω νέας επιδείνωσης ενός πολεμικού τραύματος.

Μετά τον θάνατο του ανεγέρθηκε ο κατάλληλος τάφος, στην γενέτειρα του Λίνδο, η οποία τιμώντας τη μνήμη του Ανδρός, τον ανακήρυξε Μεγάλο Ευεργέτη και έδωσε το όνομά του σε κεντρικό δρόμο της.

Επίσης, φιλοτεχνήθηκε προτομή του, η οποία τοποθετήθηκε σε κατάλληλο σημείο της κεντρικής πλατείας της Κωμόπολης. Επιπλέον, το σπίτι του στην Αθήνα, το οποίο δώρισε ο Ζίγδης, πουλήθηκε έναντι του ποσού των 220 εκατ. δραχμών τον Οκτώβριο του 1998 και με το ποσό τούτο ανεγέρθηκε σε οικόπεδο που παραχώρησε η Εκκλησία της Λίνδου, κατάλληλο Πνευματικό Κέντρο που φέρει το όνομά του: «Πνευματικό Κέντρο Λίνδου «Ιωάννης Γ. Ζίγδης».

Για την συμβολή του στην μεταπελευθερωτική πορεία της Δωδεκανήσου και γενικά στο δημόσιο βίο της χώρας έγραψε ο Κυριάκος Φίνας σε βιβλίο που εκδόθηκε από το Δήμο Λινδίων.